آشنایی با معماری سبک رنسانس اسکاتلند - مجله یک کامپیوتر

در معماری رنسانس معماران از ساخت بنای کلیسا به سوی ساخت ساختمان ها شهری و غیر مذهبی یا کاخ ها و استفاده از نماسازی و رده گیری تزیینی در دیوارهای ساختمان ها و ساختن خانه های ییلاقی به پیروی از روم باستان تغییر موضع دادند. این مهم در اسکاتلند بسیار با شتاب سر و شکل گرفت. معماران اسکاتلندی شروع به ساخت و سازهای دژ و قلعه و کاخ نمودند و به نوعی و در حقیقت احیاگر سبک خاصی از احیای معماری روم و یونان و احیای معماری پانتئون و پارتنون بودند.

• دژ استرلینگ

دژ یا قلعهٔ استرلینگ، (Stirling Castle)، در استرلینگ، اسکاتلند، یکی از بزرگترین و مهم ترین قلعه ها، هم از نظر تاریخی و هم معماری، در اسکاتلند است. این قلعه در بالای تپه ای؛ پدیدآمده از تخته سنگ های نفوذی، که بخشی از شکل گیری زمین شناسی استرلینگ را تشکیل می دهد، واقع شده است. این قلعه از سه طرف توسط صخره هایی با شیب تند احاطه شده، که موقعیت دفاعی نیرومندی را به وجود آورده است. صندلی استراتژیک این قلعه؛ تا آن موقع که امنیت مطرح بود تا دهه های 1890، تا دورترین ناحیهٔ عبوری پایین دست رودخانه فورث، این دژ را از دیرباز به صورت یکی از استحکامات مهم منطقه درآورده بود. بسیاری از ساختمان های اصلی تاریخی این قلعه در سده های پانزدهم و شانزدهم ساخته شده اند. چند سازه هم از سدهٔ چهاردهم باقی مانده است، در حالی که استحکامات خارجی مشرف به شهر در اوایل قرن هجدهم بنا شده اند. چند پادشاه و ملکهٔ اسکاتلند در دژ استرلینگ تاج گذاری نموده اند، که از جملهٔ آنان ماری ملکهٔ اسکاتلند، در 1542 است. قلعهٔ استرلینگ دست کم هشت بار مورد محاصره قرار گرفته که آخرین بار آن در سال 1746، در طول جنگ های استقلال اسکاتلند، هنگامی که شاهزاده چارلز ادوارد استوارت در کوشش برای گگرددن قلعه ناکام ماند بوده است.

دژ استرلینگ یک بنای باستانی برنامه ریزی شده است، و در حال حاضر به عنوان یک جاذبهٔ توریستی توسط اسکاتلند تاریخی مدیریت می گردد.

دژ استرلینگ یا قلعهٔ استرلینگ، (Stirling Castle) | ساختمان های کنونی عمدتاً بین 1490 و 1600 ساخته شده اند

• دژ ادینبورو

دژ یا کاخ ادینبورو (یا ادینبورگ)، (Edinburgh Castle)، یک دژ تاریخی است که تسلط باروی آن بر شهر ادینبورو، از فراز کاسل راک؛ (صخرهٔ بلندی که خود به شکل یک کاخ است)، افق آن را می سازد، در اسکاتلند واقع شده است. به باور باستان شناسان حضور و سکونت انسان در روی این تخته سنگ دست کم از عصر آهن، (سدهٔ 2 میلادی) شروع شده، اگر چه ماهیت اولیهٔ ساکنان آن نامشخص است. بر روی این تخته سنگ، دست کم از زمان پادشاهی دیوید یکم، یک کاخ سلطنتی در سدهٔ 12 ساخته شده بوده است، و این مکان: به محل اقامت خانواده سلطنتی بودن تا 1633 ادامه داد. از سدهٔ 15 نقش مسکونی این کاخ کاهش یافته است، و در سدهٔ 17 از آن عمدتاً به عنوان یک دژ نظامی با یک پادگان نظامی بزرگ استفاده شده است. اهمیت این بنا به عنوان بخشی از میراث ملی اسکاتلند به گونهٔ فزاینده ای از اوایل سدهٔ 19 به بعد شناخته شد، و برنامه های مختلفی برای بازسازی آن در طول یک و نیم سدهٔ گذشته اجرا شده است.

به عنوان یکی از مهم ترین سنگرها در پادشاهی اسکاتلند، قلعهٔ ادینبورو در بسیاری از درگیری های تاریخی از جنگ های استقلال اسکاتلند در سدهٔ 14 گرفته تا قیام 1745 یعقوبی ها نقش داشته و رو به افزایش بوده است. در آنالیز های اجرا شده در 2014 وقوع 26 محاصره و درگیری را در طول 1100 سال تاریخ آن شناسایی نموده که به این ترتیب، آن دژ را مدعی داشتن بیش ترین مکان محاصره شده در بریتانیا و یکی از جاهایی که بیش از همه به آن در دنیا حمله شده، تبدیل می سازد .

دژ ادینبورو که در بالای شهر تاریخی و باستانی ادینبورگ قرار گرفته است. زمان ساخت بنا حدود 1250 میلادی.

• کاخ لینلیتگو

خرابه های کاخ لینلیتگو در شهر لینلیتگو، غرب لوتیان، اسکاتلند، 15 مایل (24 کیلومتر) در غرب ادینبورگ واقع شده است. این کاخ یکی از خوابگاه های اصلی پادشاهان اسکاتلنددر سده های 15 و 16 بود. پس از یک پارچگی سیاسی با انگلستان این کاخ کمتر مورد استفاده قرار می گرفت، و در 1746 دچار آتش سوزی شد. امروز این کاخ تاریخی از دیدگاه توریستی مورد توجه است و به صورت یکی از کانون های جذب بازدید کننده، زیر توجه و حمایت بنیاد اسکاتلند تاریخی قرار گرفته است.

در سدهٔ 12 یک سرای سلطنتی در این محوطه وجود داشته است. در سدهٔ 14 نیروهای اشغال گر انگلیسی زیر فرمان ادوارد یکم این سایت را به سازی نموده و به یک پایگاه نظامی ایده آل برای تأمین امنیت مسیرهای تدارکاتی میان دژ ادینبورو و دژ استرلینگ تبدیل کردند. ساختن بنای انگلیسی دژ در مارس 1302 زیر نظارت دو کشیش، ریچارد د وین پُل و هنری د گراوندستون شروع شد. معمار استاد جیمز سن جورج نیز در اجرای آن حضور داشت. در سپتامبر 1302، 140 نفر از زنان و شصت نفر از مردان برای یاری به حفاری خندق به آن جا آورده شدند؛ به مردان روزانه مبلغ دو پنس و زنان یک پنی پرداخت می شد. صد سرباز پیاده هم به عنوان کارگر در درون دژ به کار گرفته شده بودند و کار در طول تابستان سال 1303 ادامه یافت.

در 1424، بخشی از شهر لینلیتگو در یک آتش سوزی بزرگ نابود شد. شاه اسکاتلند جیمز اول بازسازی این کاخ را به عنوان محل اقامت اصلی برای خانواده سلطنتی اسکاتلند شروع کرد، همچنین شروع به بازسازی کلیسای سنت مایکل که بلافاصله در جنوب کاخ واقع شده است کرد: کلیسا پیش از این به عنوان یک انبار در طول اشغال ادوارد استفاده شده بود.

نمای جنوبی کاخ لینلیتگو | ساخت بنا حدود 1200 میلادی

• قلعه کارلاوراک

قلعه کارلاوراک (Caerlaverock Castle) قلعه-خندقی است در جنوب اسکاتلند و متعلق به سده 13 میلادی. این بنا دارای معماری رنسانسی است و در 11 کیلومتری جنوب دامفریس واقع شده است. از این دژ در جنگ های استقلال اسکاتلند استفاده می شد.

قلعه کارلاوراک | ساخت بنا 1350 میلادی

• قلعه بالمورال

قلعه بالمورال (Balmoral Castle) یکی از اقامتگاه های اصلی خانواده سلطنتی بریتانیا در اسکاتلند است. مساحت زمین های احاطه کننده کاخ بالغ بر 20 هزار هکتار است. دژ بالمورال با هزینه شخصی ملکه ویکتوریا خریداری و بازسازی شد. این ملک اکنون از املاک شخصی الیزابت دوم و متعلق به خاندان سلطنتی بریتانیا محسوب می گردد.

معمولاً الیزابت دوم، ملکه بریتانیا ماه های اوت و سپتامبر را در دژ بالمورال سپری می نماید. دژ بالمرال از سال 1852 میلادی، یکی از اقامت گاه های خاندان سلطنتیبریتانی محسوب می گردد.

قلعه بالمورال Balmoral Castle | از جدیدترین سازه های مکتب رنسانس معماری اسکاتیش

• دژ آبردور

دژ آبردور (Aberdour Castle) در دهکده ایستر آبردور شهرستان فایف واقع در شرق اسکاتلند (شمال شرقی بریتانیا) بنا شده است. سال ساخت بنا حدود 1200 میلادی می باشد. این دژ به همراه دژ سویین در شهرستان آرگِیل در غرب اسکاتلند، از قدیمی ترین دژهای بازمانده اسکاتلند به شمار می روند. این دو دژ در یک دوره تاریخی ساخته شده اند.

دژ آبردور | سال ساخت حدود 1600 میلادی

بانیما: قدرت گرفته از سیستم مدیریت محتوای بانیما